p.26-27
 |
| Vanaf ook aan die avond t.e.m. einde p.27. |
Eindelijk konden we naar huis want mijn voeten deden verschrikkelijk veel pijn en ik kon de stank van die alcohol niet meer aan. Het was een eindje stappen terug naar huis maar ik was zo zat dat ik bijna niet meer op mijn benen kon staan al was ik geestelijk eigenlijk nog wel goed vond ik. Terwijl ik aan het afzien was, zaten mijn nonkels en Gunther nog liedjes te zingen die ik vanaf nu ook nooit meer zal vergeten en ik zag wel dat ze het spijtig vonden dat het al voorbij was, maar het was tenslotte al 3 uur in de nacht en mijn mama moest heel ongerust zijn. Ik schaamde me toch wel voor mijn nonkels omdat ze de hele weg ook nog aan het vloeken waren op een manier dat ik nog nooit tevoren had meegemaakt, maar misschien was dit ook een gewoonte voor de buren. Nonkel Potrel vond het daarboven ook nog nodig om in een mooie bloembak zijn pipi achter te laten. Toen ik hem dat zag doen kreeg ik ook een dringende nood om pipi te doen en ik zei dit ook aan nonkel Pierre en deze antwoordde vervolgens dat ik moest wachten tot we thuis waren, maar ik wist al op voorhand dat dit onmogelijk zou zijn. Ik wist dat ik me wel moeilijk recht zou kunnen houden dus vroeg Nonkel Pierre hulp aan Gunther. Tegelijk viel Nonkel Potrel neer op de grond en begon hij heel luid te lachen en zei hij vervolgens: 'Ge moet ons hier godverdomme een bezig zien. De familie Verhulst komt naar buiten.' Ik kreeg nog net mijn broek alleen uit al begon ik al van links naar rechts te waggelen van de scheelheid en voor mijn broekknoop moest Gunther me wel even helpen. Ik bukte me terwijl Gunther me stevig vasthield en ik hoorde mijn straal zo klateren en spetteren tegen de straattegels. Ik dacht ook nog even na aan het moment met die André want deze deed echt alsof ik een godsgeschenk was voor hem terwijl we zo goed ik me herinner niets met elkaar te maken hadden. Plots vielen mijn ogen stilaan toe en viel ik in slaap zonder ik het tegen kon houden. Toen we eindelijk terug thuis waren zag ik mijn mama boos kijken naar mijn nonkels en ze zag er ook heel ongerust uit en ze begon ook te vloeken en als ze dit doet dan weet ik dat ze heel boos is want met papa in de buurt mocht je niet vloeken. Mama vroeg op een stoute toon waar we gezeten hadden en wat we hadden gedaan aan nonkel Pierre en hij zei dat alles hem speet.
Ze keek ook heel even naar mij en zei me dat ik er anders ook niet proper uitzag en ik antwoordde heel fier 'Het wonder is geschied.'
2. Schrijf een brief aan een personage.(10credits)
Beste Jonh,
Ik schrijf je deze brief om je te steunen in deze moeilijke tijden en je hoop te geven. Er zal wel een dag komen waarbij al deze oorlogsgruwel zal stoppen. Ik weet dat het heel moeilijk is Jonh, maar je mag niet bezwijken onder de druk en je moet er je hoofd altijd goed bijhouden.
Ik ben vandaag je vader gaan bezoeken en het ging niet zo goed met hem. Hij vertelde mij dat hij het heel moeilijk had om al de doodsbrieven voor te lezen of zelfs af te geven. Het meest van al heeft hij schrik omdat hij niet weet of er ooit een brief zal aankomen die voor hem bestemd is en waarin staat dat je als dappere held bent gestorven. Je vader moet ook een brief uitdelen die als bestemming mevrouw Bromley heeft. Hij heeft me eerlijk toe gegeven dat hij het nooit over zijn hart zal krijgen om deze brief voor te lezen of zelfs af te geven aan haar. Daarom houdt hij de brief voorlopig thuis bij hem.
Na het bezoek aan je vader ben ik even binnen gesprongen bij mevrouw Bromley zelf. Ik moet toegeven dat ik het heel moeilijk had omdat ik al wist wat er gaande was met haar zoon, maar ik had ook niet echt de moed om het haar te vertellen. Zoals vaak had ze door dat er iets scheelde met mij en vroeg ze verschillende keren of er iets scheelde maar ik bleef zeggen dat alles inorde was. Haar man, was zoals gewoonlijk weer agressief en gaf vaak commentaar op zijn zoon en ook op jou. De opmerking die mij het meeste bij bleef was: Het is maar goed dat Jonh naar het leger is: 'hij dacht toch niet op zijn dooie gemak hier te blijven terwijl de rest zijn leven riskeert!' Ik vond dit nogal makkelijk gezegd van hem want niet iedereen is hiervoor gemaakt(jij niet, je moest toch verder studeren). Mary was er ook en jouw naam kwam vaak uit haar mond. Zo zei ze dat ze je miste en ze er veel spijt van had dat ze jouw een veer had gegeven de laatste keer da ze je zag.
Ik mis je ook nog wel maat, ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat je zonder problemen terug thuiskomt. Je moet vooral onthouden dat ik je hard steun vanwaar ik me bevindt. Ik weet dat je het er heel moeilijk moet hebben maar je mag echt niet mentaal breken want anders zou dit wel eens fataal kunnen aflopen en dan zou ik veel verdriet hebben. Genoeg over mij gepraat, ik hoop dat alles goed gaat en je deze brief zonder problemen, zo snel mogelijk zal ontvangen. Laat je me iets weten over je toestand daar en tot snel hoop ik.
Je vriend Tim
Heel leuk Timothy
BeantwoordenVerwijderen