Recensies

Dimitri Verhulst keert via 'de helaasheid der dingen' terug naar turbulente jeugd. (10credits)

Schrijver: Dimitri Verhulst

Titel: de helaasheid der dingen

Uitgever: uitgeverij Contact uit Amsterdam 

Datum: 2006
Pagina's: 206 bladzijden

Het boek heet de helaasheid der dingen en gaat over het leven van de 13-jarige Gunther Strobbe die samen met zijn alcoholverslavende vader, grootmoeder en 3 ooms zijn leven vertoefd in een klein huisje gelegen in het dorpje Reetveerdegem. Inmiddels is het boek al aan zijn zestigste druk en heeft een immens succes gekend en werd het boek zelfs verfilmd in 2009. Na 'Niets, niemand en redelijk stil' (2001),'De verveling van de keeper'(2002) en ' Problemski Hotel' (2003) is de helaasheid der dingen toch wel het grootste succes van Dimitri Verhulst, het boek kreeg ook tal van onderscheidingen waaronder de Gouden Uil Literatuurprijs in 2007. Het verhaal gaat vooral over het dorpsleven en de alcoholproblematiek maar ook wel over de vader-zoonrelatie.

Het verhaal speelt zich af in het kleine boerendorpje Reetveerdegem , gemodelleerd naar de Vlaamse boordstadsgemeente Nieuwekerken bij Aalst, in deze tijd. Gunther Strobbe is op het eerste zicht een normale 13-jarige jongen die zoals elke jongere naar school gaat en vrienden heeft, maar wanneer men naar zijn thuisleven kijkt ziet men dat er toch wel iets scheelt. Gunther woont namelijk samen met zijn grootmoeder, vader en 3 ooms die elke avond ladderzat thuis komen na weer een avondje op café te hebben doorbracht. Het verhaal begint met de scheiding van de ouders van Gunther. Op een zeker dag komt zijn tante Rosie terug samen met haar dochter Sylvie omdat haar man veel te agressief met haar omgaat logeren bij de hele bende. Om dit te vieren besluiten ze om op café te gaan, maar niet zomaar een café dit is namelijk het café waar André zijn avonden vertoefd en André is de biologische vader van Sylvie maar dit mag Gunther aan niemand doorvertellen. Een paar dagen later vertrekt Rosie terug met Sylvie en Gunther ziet ze nooit meer terug. Een van zijn nonkels, Potrel kan er niet tegen dat hij niet mocht meedoen aan de wereldkampioenschappen zuipen, dat werd georganiseerd door een lokaal café, en beslist om dan maar zelf zijn eigen evenement te organiseren. Dit evenement noemt hij De Tour de France maar in plaats van te fietsen houdt hij het bij zuippartijen waarbij diegene die na 3 weken het meeste heeft gezopen naar huis mag gaan met de gele trui. De grap is dat de moeder van Potrel(Gunthers grootmoeder) denkt dat Potrel zijn luiheid heeft omgezet in sportiviteit en van haar beetje geld dat ze nog overheeft beslist ze om een deftige koersfiets voor hem te kopen, deze verkoopt hij natuurlijk weer om de drank voor zijn Tour de France te kunnen kopen. Doordat alleen de grootmoeder van Gunther betaalt voor alles wat infrastructuur en inkopen betreft geraakt ze meer en meer in de moeilijkheden en krijgt ze te kampen met schulden die ze maar niet van haar af kan krijgen waardoor er op een dag deurwaarders voor haar deur staan en de hele inboedel meenemen maar dit gebeurt weeral niet zonder slag of stoot door de aanwezigheid van al haar zonen. De vader van Gunther (Pierre) heeft eindelijk besloten om iets te doen aan zijn alcoholverslaving en dit door naar een afkickcentrum te gaan en na 3 maanden mag Pierre Verhulst op proefverlof terug naar huis en als het hem lukt om het hele weekend droog te blijven mag hij het centrum definitief verlaten, maar dit lukt hem niet.  Op een dag besluit zijn grootmoeder om het centrum van jongerenbegeleiding te bellen omdat ze het niet meer kan aanzien hoe haar kleinzoon opgroeit in deze omstandigheden en wilt toch nog dat iemand van haar naaste iets van zijn leven maakt en niet zoals de rest als alcoholverslaafde eindigt. Gunther gaat dankzij zijn grootmoeder op internaat en vertoefdt daar een mooie periode waar hij veel bijleert en zelfstandiger begint te worden. Tegen het einde van het verhaal is Dimitri Verhulst(Gunther) al heel wat ouder en legt hij nog uit hoe hij nog vaak naar zijn inmiddels demente grootmoeder gaat en hoe hij nog een uitnodiging aanvaardt van zijn nonkels om nog een over vroeger te praten en oude caféliedjes op te frissen. Dimitri krijgt ook nog een kind maar hij houdt niet van de moeder en wil niets met het kind te maken krijgen.

Dimitri Verhulst heeft er duidelijk zijn werk van gemaakt met dit boek te schrijven. Je zult het je zeker niet beklagen nadat je het boek hebt gelezen want echte goede Vlaamse romans zijn volgens mij zeer schaars deze tijd en zeker wanneer het over het echte dagelijkse leven gaat. 'De helaasheid der dingen' vind ik een lelijke titel voor een toch wel ontroerend boek, maar voor de rest is het voor mij een Vlaamse topper.